03.01.2013, istanbul

Kapalı bir mekan içindeyseniz , boş zamanlarınızda uzun , bomboş koridorlar da varsa  volta atmak diye tabir edilen şekilde bir aşağı, bir yukarı yürümek kaçınılmaz oluyor.  23 gün boyunca  hastane koridorlarını uzun sessiz gecelerde arşınlarken can sıkıntısından ölçümler yaptım..

Koridorun uzunluğu 118  eni ise 7 adımdı. Hastam oldukça güçsüz,  hem beceriksiz, hem huysuz hem de yanlız kalmaktan korktuğu için yanından hiç ayrılamıyordum. Odamız dışında tüm zamanım bu 118 adımlık koridorda geçiyordu.  Gecenin ilerleyen saatleri ve hafta sonları ıssız olan bu koridorda volta atmaktan başka yapacak bir şey yoktu. Volta sırasında diğer hasta yakınlarıyla karşılaşıp bazen ayaküstü  sessiz fısıltılarla bazen de çaresizce konuşmadan bakışarak sohbet ediyorduk…Bizden çok daha kötü hastalar vardı ve yakınları son derece üzgündü..Bu durumda adeta kendi hastanızın iyiliğinden bile utanır oluyorsunuz.

118 adım sağa gidince sizi devasa  camların ardında adalar, deniz, gemiler, martılar, bulutlar ;  eğer gece ise ışıklar içinde bir vadi , 118 adım sola gidince ise  yine devasa camların ardında  ufak bir koruyu andıran çam ağaçları kucaklıyor…

Manzara çok çok  güzel…Ne gam.. Göz görmüyor, gönül hissetmiyor…Hastanız şifa bekliyor…Siz ise  118 adım içinde nerdeyse tutsaksınız… Ya sabır…

Oya ENGİN