Pandemi dönemi;  aktif sosyal yaşama biraz mola verip daha içsel meselelerle haşır neşir olmamıza vesile oldu. Ne yazık ki zor, hüzünlü, mutsuz ve umutsuz günler de yaşadık; kısmen yaşamaya da devam ediyoruz. Ben de bu yalnızlaşma ve daha bireysel yaşama telâşesini herkes gibi deneyimledim. Bu süreçte pandemiyle direk bağlantılı olmasa da aile büyüklerimizin ciddi sağlık sorunları nedeniyle mutsuz  günler geçirdim.  Ama “umut her zaman var” doğrultusunda hayata hep bir köşesinden sarılmayı becerebilenlerden oldum. En azından şimdiye kadar…

Pandemi dönemi sonlarına doğru yaklaşık yirmi beş yıl ara verdiğim resim hobime geri dönmeye karar verdim. Bu kararı vermemde üst kat komşumun etkisini belirtmeden geçemeyeceğim. Bir gün bahçemizde kahve içerken komşum elinde nefis bir at tablosu ile içeri girdi. Öğrendim ki “İlknur’un Resim Atölyesi”ne gidiyormuş. Ben de geliyorum dedim ve yeni öğretim yılında “İlknur’un Resim Atölyesi”nin öğrencisi oluverdim. Devamını oku ►