Çocukken annelerimiz sokağa çıktığımız zaman arkamızdan bağırırdı
”sakın kapının önünden bir yere ayrılma” diye…
Bizde hep bir fırsatını bulup başka kapıların önünde gidip oralarda oynamayı isterdik…
Meğerse kendi kapımızın önü ne kadar da güvenliymiş…
Keşke yaşamımız boyunca hep kendi kapılarımız önünde kalabilseydik. Keşke hiç o kapılarımızdan ayrılmasaydık. Kapılarımızın ait olduğu evlerden bir an önce kurtulmak için çabalamasaydık. O evlerdeki anılardan, annelerimizin sabahları bizi derin uykularımızdan uyandıran hamur işi kokularından, arap sabunuyla ovulmuş kehribar sarısı tahtalarından, çeyiz sandıklarından çıkmış kolalı dantel örtülerden, el dokuması taban halılarından hiç ayrılmasaydık. Gündüz yaptığımız yaramazlıkların cezasını çekmek için babamızı endişe ve korku içinde her akşam titreyerek bekleseydik.
Keşke hep kendi kapımızın önünü süpürebilseydik. Keşke tüm kötülüklerden bizi koruyan, içine sığındığımız zaman kendimizi güvende hissettiğimiz evlerimizden hiç ayrılmasaydık. Hep çocuk kalıp bir parça çikolata, bir oyuncak, bir ayakkabıyla mutlu olabilseydik.
17 yaşındayken soranlara 18 yaşındayım demeseydik. Biraz daha büyük görünmek için abartılı makyajlarla küçük kadınlar olmaya çalışmasaydık. Hayatı öğrenmeden , ne istediğimizi bilmeden evlenip daha kendimiz büyümemişken anne olmasaydık.
Çok sevdiği için kıskandığını zannettiğimiz , kimseyle paylaşmamak için evden çıkarmadığını sandığımız , bizi dövdükten sonra ‘ne yapayım seni çok seviyorum’ diyen erkekleri hiç sevmeseydik… Keşke bize ”ya benim olursun ya toprağın” diyen erkekleri defalarca affetmeseydik..
Yıllarca yemeyip yedirdiğimiz, giymeyip giydirdiğimiz can parelerimiz için kendi yaşamlarımızı heba etmeseydik. Kadın ve en önemlisi insan olduğumuzu unutmayarak kendimizi biraz daha fazla sevseydik. Kadın olmanın fedakarlık demek olduğunu koşulsuzca kabul etmeseydik.
İş işten geçtikten sonra bunları düşünmeseydik…
Keşke hiç keşke demeseydik..
Oya ENGİN
19/12/2012
Keşkeleri ne kadar çok tekrarlasak da önümüzdeki zaman dilimindeki keşkelere engel olamayacagız .Belki azalacak ama bitmeyecek.
Yaratılan en akıllı en özel ve en değerli canlı varlık olarak keşke yalnızca; İNSAN olabilseydik..