İletişim kurabildiğim her canlıya karşı inanılmaz bir yardımseverlik duygum var. Ve bu duygumun önüne geçemiyordum.

İnsanların birçoğunda  gördüğüm  olumsuz davranışlardan dolayı fazla yakınlaşma fakat tanıdık tanımadık herkesin yardımına koş. Pek çok insanın doğasında  barındırdığı menfaat kavramı dolayısıyla diğer kişiler üzerindeki bana göre  tutarsız davranışları sanırım bu ikilemde kalmama sebep oluyor.  Şairin dediği gibi… Bu ne yaman çelişki anne…

Yıllardır elim tuttuğu, ağzım biraz  laf yaptığı, işbitirici olduğumdan mıdır nedir bir çok kişi gelir bir işe başlamadan  önce beni bulur , yardım et bana der  benim araştırmacı ve çok meraklı yönümden yararlanır,  kendi arayıp bulamayacağı veya ararken çok vakit kaybedeceği ama benim çabucak bulabileceğim bilgileri ister;  bende yemem içmem “aman canım işi görülsün, bir işin ucundan tutsun, o da sorununu halletsin” gibi iyi niyet içerikli söylemler ve duygularla kimseyi kıskanmadan, tüm samimiyetimle  herkese faydalı olmaya çalışırım. Bu arada bu eylemler için bana  hiç bir zaman inanmadığım ama inanmış göründüğüm sözler verilir, bu iş olsun şöyle yapacağız böyle olacağız derler ama işler rayına girdikçe bu insanlar birden  pılısını pırtısını toplarlar nasıl olduğunu bile anlamadan yavaşça  hatta bazen sürünerekten hayatımdan uzaklaşırlar ve nerdeyse selam bile zor verirler..Aslında verdikleri sözler akıllarındadır ve onları yerine getirmemek için ortadan sıvışıverirler. Ben bilirim böyle olacağını..Şaşırmam hiç..  Belki bu yazıyı okurken sizlerde kendi hayatınızdaki örtüşen kişilerin kulaklarını çınlatmaya başlamışsınızdır bile…Ama  olsun.. Bir kişiye yardım ettiğinizde aslında tek başına o kişiye yardım etmiş olmuyorsunuz…Eşine, annesine, babasına, çocuğuna, çevresine.. Kısaca yapmış olduğunuz yardım neticesi elde edilen kazanımlar türü ne olursa olsun halkalar halinde büyüyerek kişinin çevresindekilere ve yaşamına bazen direkt bazen de dolaylı olarak etki ediyor..

Ben yardım etme duygusu ve onun verdiği manevi hazzı  seviyorum. Egoist bir yaklaşım olarak düşünülebilir ama hastalık boyutuna varmadan biraz egoizmin zararı olmaz diye düşünüyorum.  Bir çok insanı  ise  içten olmayan duygular beslediği, çıkarcı olduğu için  sevmiyorum.

Uzun zamandır beni yormaya başlayan  bu davranışımı değiştirmeye karar vermiştim. Yeni yaşımla birlikte artık benim için yabancı olan ve alışık olmadığım “Hayır” kelimesiyle tanışıp, içinde barındırdığı anlam bütünlüğüne göre hareket etmeyi öğrenmeye karar verdim. Bu yaş günü hediyem kendime kocaman bir “Hayır”…

Artık yaşam bizim yaştakiler için inişe geçme  eğimide. Var olan enerjimi gerçek dostlarıma , yardımı hakedenlere  ve sadece gönülden istediğim kişilere harcamaya karar verdim. Bu duruma üzülecekler olabilir. Yani kusura bakmayacaklar artık… Deniz bitti..

Ne diyelim..Yaşasın Hayır demenin dayanılmaz hafifliği…

Birden rahatladım mı ne?

Oya ENGİN/17.10.2012