Sen almıştın bana bu ayakkabıları. Yine böyle yaz ortasında sonbaharı hatırlatan bir günde..Kutusundan çıkarıp yumuşacık derisine ellerimi sürdüğümde ürpermiştim.. Havanın serinliği mi, aşkın büyüsü mü, senin varlığın mı, neydi beni ürperten? Bilememiştim o an. Her buluştuğumuzda giymek istedim, giydim de…Bana gösterdiğin özeni sana iade etmek istedim…İlk hediyendi bana bu ayakkabılar… Aşkımızın sembolü oldu benim için. Çok mutlu oldum, şans getirdi bana…

Eskiler ölenlerin ardından en sevdikleri ayakkabılarını hemen kapı önüne koyarlardı. Ve o ayakkabılar hemencecik kaybolur, kimin aldığı belli olmazdı. Dualar edilirdi. Ölenin ruhu için.. İnşallah ihtiyacı olan birine rast gelmiştir diye… Yarın evleniyoruz.. Bu ayakkabıları kapımın önüne sevgiyle ve dualarla bırakıyorum. Bana uğur ve mutluluk getirdi. İnşallah yeni sahibine de en az benim kadar sevgi dolu şans getirsin ve diğerlerine de…

Oya ENGİN/29.09.2014, İstanbul