O6 Mayıs 2013, İstanbul…

Bugün  Hıdrellez..

Çocukluğumuzun büyük heyecanlarından.. Günler öncesinden hazırladığımız anlık dilekler ve  çoğunlukla da gelecek hayatımızla ilgili güzel ,temiz, saf dileklerimizi yazdığımız kağıtları, çizdiğimiz resimleri dualar eşliğinde büyük gül saksılarımızın dibine yerleştirir, dallarına asardık. Sabah ezanından sonra kalkıp dilekleri kontrol ederdik. Eğer dilekler yerinde yoksa kabul edileceğine, eğer yerlerinde duruyorsa umutların bir sonraki Hıdrellez zamanına saklanacağına inanırdık.

Ben hep iki katlı pembe panjurlu ev resimleri çizerdim. Bahçesinde rengarenk çiçekleri olan.  Şimdilerde düşünüyorum da o yıllarda mutluluğun tarifi iki katlı pembe panjurlu evlerdi. Filmlerde, romanlarda kafamıza bu  yerleştirilmişti. Sanki pembe panjuru  olmayan evde yaşayanlara mutluluk haramdı. Yıllar içinde yani büyüdükçe öğrenecekmişiz ki panjur da pembe de ev de bizim beynimiz, gönlümüz ve hayata bakış açılarımızmış.

Hıdrellez gecesi bahçemizde yaktığımız ateşin üzerinden neşeyle atlar, her sene ertesi gün  bacaklarımızda oluşan minik yanıklara hararetle sürdüğümüz ilaçlar eşliğinde arkadaşlarla birbirimize verdiğimiz ”seneye asla atlamayalım” sözlerin unutarak yine, yine,  defalarca güzel dileklerimizi gönlümüzden ateşin yükselen alevlerine teslim edip uzaklara gitmesi,  gereken makamlara  ulaşması için umutla gönderir, bildiğimiz bütün duaları okurduk. Kuruyemişler, gazozlar alır ateşten atlama işi bitince eğlence yapar şarkılar söylerdik. Yorulup , huzurla ve sanki tüm yolladığımız dilekler ertesi gün gerçekleşecekmiş gibi büyük bir mutlulukla derin bir uykunun koynuna yuvarlanıverirdik…

Annem  bir gece önce mutlaka bize çocukluğunda yaşadığı  Hıdrellezleri anlatırdı. En çok ilgimi çeken ”Çömlek” töreniydi.

“İçi yarısına kadar su dolu  çömleğe bir gece evvelinden herkes kendine ait  yüzük, küpe, düğme gibi bir eşyayı niyet ederek  atarmış. Çömleğin ağzı bir tülbent ile sıkıca kapatılır ve birine teslim edilirmiş.   Hıdrellez sabahı bir bahçede toplanılıp küçük bir çocuk çömleğin başına oturtulur ve eşyaları niyet çeker gibi çömleğin içindekiler teker teker çıkarırmış.. Çocuğun çektiği eşya kiminse topluluk içinden birisi bir mani okur ve eşya bu mani eşliğinde sahibine teslim edilirmiş.  Mani bilmeyenler takvim yapraklarında yazan manileri okurlar ve güzel bir sabah eğlencesi yaşarlarmış.”

 Biz Hıdrellez günü  mutlaka piknik yapardık. Baharın gelişini kendi bahçemizde  dostlarımızla eğer hafta içine rastladıysa çaylı bir sofrayla, hafta sonuna rastladıysa babalar da evde olduğundan mangal ağırlıklı sofralarla yiyerek, içerek, eğlenerek mutlu bir yaz geçirme dilekleriyle kutlamaları tamamlardık. Çocuk aklımızla bir kaç gün Hıdrellez etkisinden kurtulamaz her yerde her köşede Hızır ile rastlaştığımızı zanneder her gördüğümüz yaşlı, nur yüzlü, sakallı dedenin peşine takılırdık… Mahalledeki çok yaşlı  nineler  bize Hızır’ın baş parmağı kemiksizdir, nur yüzlü yaşlı dedeler kapınızı çalıp  sizden ekmek falan isterse baş parmağına dikkat edin sakın geri çevirmeyin. Fırsatı kaçırırsınız diye tembihlerdi. Zaman bizi ileriye götüreceğine ne kadar gerilere götürmüş. Bir zamanlar kapımızı çalıp ta bizden ekmek isteyen insan yolunu gözlerken şimdi herkese bir kuşku ve önyargıyla yaklaşıyoruz. Her yabancı bizim için potansiyel tehlike..

İnsanlık nereye gitti?

Nasıl kaçırdık?

Nerede hata yaptık?

Yine bir Hıdrellez günündeyiz. Eskisi kadar heyecanla beklemiyorum . Dualarımı edip iyi dileklerimi tüm ailem, dostlarım ve insanlık adına diliyorum. Umarım bu Hıdrellez zamanı herkesin gönlünün dilekleri hayırlarla gerçekleşsin.

T.C.Kültür ve Turizm Bakanlığı; Aregem (Araştırma ve Geliştirme Genel Müdürlüğü) bir yayınında   Hıdrellez’i şöyle anlatmış…..